Dichtbij de geestenwereld
In de zomer 2012 gingen we op een zaterdag bij onze kennissen Michel en Christa in Arnhem logeren. Michel was jarig. Er werden lekkere hapjes verzorgd en de sfeer in de huiskamer, met hun familie en vrienden, was gezellig.We zaten binnen, in de woonkamer, want het was helaas geen mooi weer. Het werd later - de avond kwam. Opeens kreeg ik een raar gevoel. Ik dacht dat het misschien door een allergie voor pinda’s kwam. Ik vroeg aan Christa of ze die per ongeluk in de hapjes had toegevoegd. Maar ze wist zeker dat ze dat niet gedaan had.Het gevoel werd nog vreemder. Ik kreeg trillingen onder mijn voeten. Mijn vrouw Els zat naast me. Ze vond het ook raar, en zei dat ik beter even kon gaan rusten. Maar dat wilde ik niet. Ik wachtte gewoon rustig af. Na het feest ging ik meteen naar bed. Maar ik zat nog niet lekker in mijn vel.
De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Ik zei tegen mijn vrouw dat ik nog even ging wandelen om een frisse neus te halen. Toen ik uit het huis van mijn vrienden liep, kreeg ik contact met Gazoef. Hij zei ongeduldig tegen mij: “Ga linksaf en loop dan rechtdoor.” Ik volgde de weg langs de laan onder de dikke oude bomen. Aan de linkerkant zag ik een fietstunnel. <em>“Ga de fietstunnel in, onder het station door. En dan moet je stoppen.”, zei Gazoef, duidelijk maar ongerust. Hij vroeg me of ik de deur van het PEN-hokje in de fietstunnel wilde openen. Ik vroeg hem waaróm ik dat moest doen. Ik wist dat het verboden was om de deur te openen.Toch probeerde ik het. Op dat moment zag ik in mijn verbeelding een overleden jonge man, liggend op de grond. Wel akelig om te zien. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Het gaf me een onbestemd gevoel, en ik ging vlug naar het huis van mijn vrienden terug.
Christa was in de keuken. Ze was bezig het ontbijt klaar te maken. Ik vroeg aan haar of ze wist wie de overleden man in de fietstunnel was. Ze wist niet wat ik bedoelde. En ik vroeg hetzelfde aan Michel. Ook hij wist er niets over. Ik besloot om op Google te gaan zoeken naar wie die overleden man was. Ik kon niets vinden. Ik had het nog steeds benauwd, voelde me niet lekker. Ik had geen zin meer om langer te blijven. Na het ontbijt gingen we snel naar huis. Normaal gesproken zouden we tot 5 uur in de namiddag zijn gebleven om bij te praten. Gelukkig had ik geen problemen met autorijden. Ik maakte me wel zorgen om mijn rare gevoel.
Toen we thuis kwamen ging ik direct naar de praktijkruimte om te mediteren, maar dat veranderde niets. Wat wel verandering bracht, was Els, mijn vrouw - ze kwam naar me toe om slecht nieuws te vertellen. Mijn dochter had een telefoontje van Michel en Christa gekregen. Michel’s zoon, Thomas, had zelfmoord gepleegd. Ik schrok niet heel erg, want hij had al verschillende malen een poging gedaan. Mijn vrouw keek me aan. Ze zag dat ik opeens weer helemaal 'gewoon' was. Ze vroeg me of alles goed met me was. Ik zei, zonder nadenken: “Ja. Hoezo?”. Ze zei dat ik opeens heel kalm, heel rustig geworden was na het nieuws. Toen begrepen we pas wat dat betekende. Els zei: “Ga naar Annemarie toe als ze met de hond voorbij komt.” Annemarie is een medium. Ze begeleidt me. Toen Annemarie langsliep holde ik naar haar toe, om te vertellen over mijn ervaring. Ze zei : “Goed, Vincent. Je bent echt dicht bij de geestenwereld. Daarom kun je met alle gidsen communiceren.”
In de dagen erna voelde ik me steeds meer schuldig tegenover de zoon van mijn vrienden. Ik ging naar Annemarie toe om erover te praten. Ze stak een kaars aan, en vroeg me te vertellen over Thomas. Hij kwam toen heel duidelijk naast me staan. Hij liet zijn lievelingsmuziek draaien. Ik zag voor mijn ogen het beeld dat ik op de begrafenis gezien had. Ik voel muziektrillingen op de tafel. Het beeld van de tolk verscheen. Toen het afgelopen was vroeg ik aan Annemarie of ze de trillingen ook gevoeld had. Dat had ze niet. Ik besefte toen, dat de aanwezigheid van Thomas speciaal voor mij bedoeld was.
Later bezocht ik Michel en Christa, om een schilderij te brengen. Toen vertelde Michel me, wat hij had meegemaakt op de dag dat zijn zoon Thomas zelfmoord pleegde. Zoals altijd, was hij voortdurend alert geweest op waar zijn zoon Thomas was. Daarom vertrouwde hij het niet, toen hij die dag maar steeds niets van hem hoorde. Hij ging naar zijn werkplaats, want hij wist dat Thomas daar al een tijdje af en toe bezig was met een reparatie. Maar hij kreeg de deur van de werkplaats niet open. Hij raakte in paniek. Wat was er aan de hand? Hij klom op het dak, zodat hij via het lichtglas in de werkplaats kon kijken. Hij was heel erg ongerust. Maar toen hij naar binnen keek, wist hij dat hij niets meer kon doen. Zijn zoon Thomas was overleden.Wat Michel vertelde, was hartverscheurend. En ik begreep, waarom ik, op die zondagmorgen bij de fietstunnel, de overleden jongen op de grond had zien liggen.
I(k heb de namen veranderd om de personen te beschermen.)