Automatisch schrift
In de vorige blog heb ik verteld dat ik een lieve dame, Anita Wolters, op de beurs had ontmoet. Ze schreef via automatisch schrift dat mijn gids Gazoef heet.
Ik zag op een bordje op de tafel dat ze een cursus “automatisch schrift” gaf. Ik heb mij daar aangemeld en kreeg een uitnodiging voor deze cursus. Het waren vijf lessen op zaterdagochtend. Ik vond het spannend en kon me niet voorstellen dat een gids via mij zou kunnen schrijven.
Op de eerste zaterdag kregen we uitleg over automatisch schrift. Anita vertelde dat iedereen het kan. In het begin vroeg ze aan haar engelen of ze ons de kracht voor automatisch schrift konden geven. Daarna legde ze ons uit hoe we onze hand moesten houden. Ik verwachtte te gaan schrijven. Maar er kwamen eerst watergolven. Anita vond dat ik het goed deed. Ik voelde niet dat Gazoef mijn hand leidde. Het ging vanzelf. Ik liet hem schrijven. Anita waarschuwde ons dat we naar onze gids toe over onze eigen grens moesten waken. We mogen bepalen hoeveel we schrijven, anders kost het ons te veel energie. Ze zei dat we een week met pen en houding aan onze gidsen moesten gaan wennen. Op de tweede zaterdag begon het schrift vanzelf te veranderen van watergolven in grote golfen. Daarna veranderde het opeens in krullen. Elke dag bleef ik oefenen op papier. Het kostte veel energie. Zelf was ik al snel moe. Je kan het vergelijken met als jij de eerste keer gaat hardlopen. Op de derde zaterdagmorgen schreef ik opeens vanzelf de zin: ‘Hallo, ik ben Gazoef’. Ik schrok want ik deed het niet met opzet. Anita zei dat het echt contact was en een goed teken. En op de derde zaterdagmorgen praatten we over onze ervaringen. De ene cursist kreeg sneller contact dan de andere die meer tijd nodig had. Op de laatste dag kregen we een opdracht. Anita gaf ons een enveloppe met foto’s erin. Daarna moest ik mijn gids vragen wat er op de foto stond. Gazoef deed zo eigenwijs. Hij vertelde mij via automatisch schrift over de schoonzus van Anita. Ik kon het niet volgen waar het overging, maar Anita begreep het wel wat hij bedoelde. Ze zei dat het bij mij al zo snel ging.
Thuis schreef ik elke dag met mijn gids Gazoef. Het was heel erg leuk allemaal wat hij vertelde over wie hij was. Langzaam legde hij me uit waar we elkaar van kennen. We kennen elkaar allang uit een vorig leven waarin we sjamaan waren. Een sjamaan is een soort priester(es) en ziener(es) die in zijn of haar gemeenschap de communicatie met de geestenwereld verzekert. Ik geloofde hem niet en keek via Google wat sjamanen waren en waar ze vandaan kwamen. Tot mijn verbazing zag ik dat Gazoef gelijk had. Onze band werd sterker door automatisch schrift. Hij leerde me hoe ik positief moest blijven en hoe ik met mijn mediumschap moest omgaan.
Hij is duidelijk mijn meester. Soms maakten we wel ruzie omdat ik het niet altijd met hem eens was. Maar later kreeg hij meestal gelijk. We schreven niet zoals “gewone” mensen over aardse zaken, want hij vertelde alleen over spirituele zaken.